Blog

Donderdag 3 juli 2025

Terwijl ik in de keuken sta hoor ik in de tuin twee vrolijke hoge stemmetjes. Ze gillen van plezier en ik hoor het gespetter van water. Mijn kinderen zijn buiten lekker aan het spelen met water en glimlachend observeer ik ze van een afstandje. Ze hebben de grootste lol met elkaar en in het water drijven badeendjes, een pop en… mijn hondje Mickey. De kinderen zijn hem aan het wassen en onze kleine harige vriend laat alles geduldig toe. Wat een rijkdom om ze zo tevreden met elkaar te zien. Nadat ik 3 ijsjes uit de vriezer heb gepakt loop ik naar ze toe. Marieke strekt meteen haar armpjes naar me uit zodra ze me ziet en lachend trek ik haar natte lijfje op mijn schoot. Thijs wil samen met de bal spelen en hij gooit de opblaasbal naar me toe, terwijl hij met zijn hoge stemmetje volop babbelt. Wat een genot om dit mee te mogen maken. Mijn gezondheid lijkt ineens niet meer belangrijk. Alles wat ik nodig heb zit hier om me heen. Al is er heel soms toch een gedachte die mijn hoofd stiekem binnen sluipt: 'als ik maar lang genoeg leef zodat ze zich mij nog kunnen herinneren als ze straks volwassen zijn...'

Thijs

De eerste echo mag worden gemaakt. Met kloppend hart zitten we in de wachtkamer van het ziekenhuis. De woorden van de huisarts herhalen zich in mijn hoofd: ‘…vermoedelijk zal je binnen 6 weken een miskraam krijgen...’ Toch is er, tot nu toe, niks gebeurd. Vandaag gaan we zien of het hartje klopt. De bevestiging of mijn baby leeft… eenmaal op de onderzoektafel wordt er gel op mijn buik gesmeerd en zie ik op het scherm de contouren van een ieniemienie baby. En daar is het, heel klein maar het is er. Een flikkerend knipperend ‘dingetje’. Het hartje van de baby. Mijn kindje leeft. Tranen van geluk rollen over mijn wangen. Zie je wel, de arts zat ernaast!

Trigger warning; deze blog gaat over (on)vruchtbaarheid

De wind zoeft langs mijn helm als ik de snelweg op rijd. De snelheidsmeter gaat steeds hoger...90..100..120. Een gelukzalig gevoel breidt zich door heel mijn lijf uit. Kippenvel over mijn armen. ‘Bij de volgende afslag slaan we rrrrrechtsaf’. De stem in mijn oor brengt me terug. Ik tik mijn richtingaanwijzer aan en schakel terug met mijn linkervoet. Langzaam verminder ik vaart terwijl ik mijn motor behendig de uitvoegstrook op stuur.  De lach is niet van mijn gezicht af te krijgen. Wat is dit toch een geweldig gevoel. De auto achter me geeft me opdracht om het CBR parkeerterrein op te rijden. Ik doe keurig wat me via een oortje gezegd word. Eenmaal aangekomen rem ik en zet mijn motor op de middenbok standaard. De adrenaline giert door me heen als ik mijn helm los gesp. Nauwlettend bestudeer ik het gezicht van de examinator maar ik kan er niks van aflezen. Hij wenkt me. Braaf loop ik achter hem aan het examengebouw in.

‘Wél! Ik kan best in een gewone lesauto rijden.’ We zitten met zijn drieën aan tafel om het avondeten te nuttigen. Er is een verhitte discussie ontstaan toen ik begon over autorijlessen. Vrienden en vriendinnen zijn al begonnen, maar ik merk dat het onderwerp ‘autorijden’ een beetje beladen lijkt in ons gezin. Mama probeert papa te sussen. Hij zit met een verhit hoofd aan tafel als ik vol blijf houden dat ik niet in een aangepaste auto wil rijden. ‘Ik wil normaal zijn, net als alle andere.’ Papa legt me nog eens luid uit waarom ik les moet krijgen in een automaat en een gaspedaal aan de linkerkant. Morrend zit ik een beetje met mijn eten te spelen. ‘En tóch ga ik dat niét doen’, zeg ik nadat hij uitgesproken is. Hij slaat zijn vuist op tafel en de pannen en borden vliegen van de tafel. Ik schrik.

‘Waarom ben jij zo weinig op school de laatste tijd?’ De conrector zit tegenover mij aan zijn bureau en kijkt me streng aan over zijn uilenbrilletje. Nonchalant hang ik in mijn stoel en haal mijn schouders op zonder iets te zeggen. Ik kijk onverschillig voor me uit. ‘Je weet dat je niet hoort te spijbelen. Dit is al de zoveelste keer dat wij tegenover elkaar zitten.’ Ik rol een keer met mijn ogen en zucht theatraal. ‘Morgen ben je om 8 uur op school. En je mag pas om 16.30 weer naar huis. Je gaat je huiswerk maar op school maken of zoiets. En stop in godsnaam eens met dat spijbelen!’ Ik pak mijn rugzak van de stoel naast me en zwaai hem om mijn schouder. ‘Kan ik gaan?’ De conrector knikt zijn hoofd en ik loop de deur uit zonder iets te zeggen.

Het is warm in de kleine discotheek. Ik wurm me door de mensenmassa heen naar de dansvloer. De lichten knipperen wild en de muziek schalt hard door de ruimte. Om me heen dansen jongeren. De meeste rond dezelfde leeftijd als ik; 16 jaar of ouder. Langzaam begin ik te bewegen, een beetje verlegen. Aan alle kanten botsen mensen tegen me aan en ik moet mijn best doen om op mijn benen te blijven staan. Beter gezegd op mijn ene been en mijn prothese. Als ik om me heen kijk zie ik onbezorgde gezichten. Tegen de muur staan een jongen en een meisje te kussen. Ik voel me een beetje een 'outsider' van deze wereld. Maar waarom weet ik niet zo goed. Kleine tintelingen beginnen zich rond mijn mond te verspreiden en mijn vingers beginnen wat te verkrampen. Net als in het ziekenhuis, net als toen ik ziek was. 'Negeren', zegt het stemmetje in mijn hoofd en mijn bewegingen worden groter. De beat van de muziek begint zich langzaam in mijn lichaam te verspreiden. Voor een ogenblik sluit ik mijn ogen om de muziek nog beter te voelen en de knipperende lichten, die me misselijk maken, buiten te sluiten. Ik wil net zo zijn als de rest, onbezorgd en gezond.

Het was een doorwaakte nacht. Woelen, niet in slaap kunnen komen en toen ik eenmaal in slaap was gevallen kwamen de nachtmerries. Mijn slaappillen lijken niet meer te werken. Ik zit op het maximale van wat ik mag nemen. Ze vervagen gelukkig wel de herinnering aan de nachtmerries. Dat is fijn. Duizelig rol ik uit mijn bed om te gaan plassen. De ruimte om me heen tolt. Ik stoot me tegen de badkamerdeur en plof op de wc. Mijn hoofd laat ik in mijn handen zakken. Waarom voel ik me toch altijd zo klote in de ochtend...

Naar aanleiding van alle mooie reacties en herkenning op de fb post van afgelopen week, wil ik nog wat meer aandacht besteden aan ditzelfde onderwerp.

'It is what it is'

Mensen in blauwe jassen staan om me heen. Er worden vragen gesteld over mijn hart. Ondertussen zijn snelle handen aan mijn lichaam bezig. Er wordt een infuus geplaatst in mijn arm, mijn operatiehemd om mijn bovenlichaam wordt open gemaakt en mijn borstkas wordt zorgvuldig ontsmet. 

Het is december 1987. Dit jaar ben ik begonnen aan de middelbare school. Ik zit nu ongeveer 3 maanden in het eerste jaar van de HAVO aan het Mill Hill college in Goirle.  Aan de buitenkant lijkt het alsof het gewone leven weer aan het door gaan is. Alsof er niks gebeurd is. Ondertussen ben ik 13 jaar oud en mijn haar is weer wat gegroeid. Het is weliswaar kort maar hey...ik heb in ieder geval weer wat haar op mijn hoofd staan. En ik heb nu een  beenprothese. Het is een turbulent jaar geweest. 

Het is bijna 5 maart 1986. De dag dat mijn been geamputeerd gaat worden. De dag waar ik al zo lang tegen op zie. Ik ben zenuwachtig en weet niet zo goed wat ik moet verwachten. Daarbij ben ik er nog steeds niet voor 100% uit of ik de omkeerplastiek eigenlijk wel wil..? De afgelopen weken kreeg ik continu krantenartikelen onder mijn neus gedrukt van papa. Samen met de chirurg heb ik filmpjes bekeken van een Engels meisje die ook een omkeerplastiek had. Zij stond met een kaal hoofd, maar mét omkeerplastiek op de schaatsen. Dat zou ik ook wel willen...schaatsen met een beenprothese...

Het woord alleen al geeft me kriebels; ‘afgekeurd’. Alsof je er niet meer toe doet. Alsof je ‘afgeschreven’ bent. Dat is natuurlijk niet zo. Je werkzame periode is tot een eind gekomen, maar persoonlijk ben je verder nog steeds dezelfde persoon. Persoonlijk geef ik de voorkeur aan het woord ‘arbeidsongeschikt’. Op alle andere gebieden ben ik nog steeds heel geschikt, haha. Op werkgebied ben ik altijd graag aan het zwerven geweest. In mijn vak als mondhygiëniste was er een overschot aan banen. Dat was ook de reden dat ik voor deze beroepstak koos en me dus uit schreef voor de PABO (opleiding tot juf), waar ik ondertussen ook was aangenomen. De vrijheid om te werken waar, met wie en hoe veel, zorgde ervoor dat ik ongeveer om de twee jaar van werkgever wisselde. Het gaf me een gevoel van vrijheid. Mijn werkgevers waren er wat minder blij mee. Tot ik een plek vond waar ik het langer uit hield dan twee jaar. Ik werkte graag met deze man samen, tot hij plotseling overleed. 

Het is zondag. Ik open mijn ogen en zie dat de zon schijnt. Met een halfsuffe kop ga ik plassen en als ik terug kom schuif ik de gordijnen open. Het vogelbakje met water dat buiten staat is bevroren. Lekker die kou. Ik blijf even op de rand van het bed zitten terwijl de zon op mijn gezicht schijnt. Ik trek mijn warme vest aan en ga naar beneden. Ik zak op de bank en laat me door de zon opladen. Een roodborstje gaat op een vogelhuisje buiten in de tuin zitten terwijl het zaadjes van de bodem pikt. Het is stil buiten en het lijkt alsof Nederland nog slaapt. Ik vind het fijn als het zo'n zondag is. Stil, kou, zon. Het voelt zo heerlijk vredig. Precies zoals een zondag hoort te zijn. Even helemaal niks.

Wereld kinderkankerdag