1998
De wind zoeft langs mijn helm als ik de snelweg op rijd. De snelheidsmeter gaat steeds hoger...90..100..120. Een gelukzalig gevoel breidt zich door heel mijn lijf uit. Kippenvel over mijn armen. ‘Bij de volgende afslag slaan we rrrrrechtsaf’. De stem in mijn oor brengt me terug. Ik tik mijn richtingaanwijzer aan en schakel terug met mijn linkervoet. Langzaam verminder ik vaart terwijl ik mijn motor behendig de uitvoegstrook op stuur. De lach is niet van mijn gezicht af te krijgen. Wat is dit toch een geweldig gevoel. De auto achter me geeft me opdracht om het CBR parkeerterrein op te rijden. Ik doe keurig wat me via een oortje gezegd word. Eenmaal aangekomen rem ik en zet mijn motor op de middenbok standaard. De adrenaline giert door me heen als ik mijn helm los gesp. Nauwlettend bestudeer ik het gezicht van de examinator maar ik kan er niks van aflezen. Hij wenkt me. Braaf loop ik achter hem aan het examengebouw in.
We zitten nog maar net als hij een grote glimlach tevoorschijn tovert. ‘Je bent geslaagd.’ Hij zegt het vol enthousiasme. ‘Yessss’, roep ik hard door het lokaal. Mijn rij instructeur Theo, die mee was gereden met de examinator, geeft me een high five. Na het afhandelen van de formaliteiten loop ik gelukzalig naar buiten. Naar mijn eigen motor, dezelfde als waar ik zojuist mijn motorrijbewijs mee gehaald heb.
Al het harde werk van de afgelopen jaren werd in één keer beloond. Maandenlang reed ik op en neer naar Assen. Want als enige in Nederland zat daar een rijschool gespecialiseerd in motorrijden met een handicap. Alles wat ik normaal met mijn rechterbeen deed was op mijn stuur bijgeplaatst. That’s all.
Elke zaterdag had ik om 8 uur rijles. Om 5 uur ’s morgens vertrok ik met mijn kleine autootje vanuit Goirle naar Drenthe en vice versa. Mijn autorijbewijs had ik ondertussen gehaald op mijn 20e. In een aangepaste auto met een gaspedaal links én een automaat. Ja mijn vader had gelijk gehad. Ik mocht niet rijden in een ‘gewone’ schakelauto. Gelukkig was ik 3 jaar ouder geworden na onze laatste discussie en dus legde ik me nu snel bij deze conclusie neer.
Na 4 uur motorrijles was ik elke keer fysiek gesloopt en reed vervolgens naar een parkeerterrein om een paar uur te slapen in mijn auto alvorens ik weer terug naar huis reed.
Week in, week uit reed ik op en neer. Rijles van 8 tot 12, en weer terug naar huis. Mijn ouders verklaarde me voor gek, dat lieten ze me ook herhaaldelijk weten. Ze keurde het sterk af wat ik deed. Typisch 'weer’ iets raars voor Lysette. Maar ik ging door. Ik was geen kind meer. Niemand zei me meer wat te doen. Nog steeds rebels dus. Na maanden rijles kocht ik mijn eerste motor. Er zat een dikke deuk in waardoor ik de motor voor een ‘prikkie’ kon kopen. Na een minimale aanpassing en keuring door het RDW mocht deze motor de weg op. Voortaan had ik rijles op mijn eigen motor in plaats van mijn lesmotor.
En nu ben ik ein-de-lijk geslaagd! Ik doe mijn helm op en klik de gesp onder mijn kin vast. Als ik de sleutel in het contact stop klinkt er een luidruchtige brom uit de uitlaat. Ik trek een keer aan de gashendel en de motor brult luid. De lach op mijn gezicht word nog groter als ik weg scheur. Op weg naar mijn eigen flat in Tilburg waar ik ondertussen sinds een paar weken op mezelf woon. Op de snelweg heb ik het gevoel dat ik vlieg. Ik voel me vrij, in élk opzicht. Mijn studie is klaar, ik heb een baan, mijn eigen flat, mijn zelfstandigheid, eindelijk volwassen, mijn auto- én motorrijbewijs. Zie je wel dat álles mogelijk is? Als je er maar hard genoeg voor werkt en je er voor inzet. Ik jubel keihard een luide kreet die overstemd wordt door het geluid van mijn motor.
Ik geniet, wat is het leven toch mooi!
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een kracht Lysette. Die kracht zit in jouw basis. In je hoofd kun je er nog bij, fysiek gaat t minder zoals ik in je verhalen lees. Geniet optimaal van je pieken!
Eusch wist ik niet dat je dat kon. Die motor heb je niet meer hé?? Konden we anders samen gaan toeren