2002
Thijs
We vormen een jong gezin. Waarin werken, familie, ons huis en de zorg voor kleine Thijs al onze aandacht op eist. Ik vind het heerlijk en geniet van het kleine ventje waar ik dag en nacht voor mag zorgen. Thijs is een heel makkelijk en lief kereltje. Huilt bijna nooit. Ik ben dolgelukkig in mijn nieuwe rol als moeder. Mijn gezondheid is naar de achtergrond verdwenen. Het enige wat nu belangrijk is, is mijn zoontje.
JANUARI 2002
We zijn een weekendje weg met mijn ouders en ons gezin. Mijn buik voelt alsof mijn menstruatie elk moment kan beginnen. Maar elke keer als ik naar de toilet ga zie ik niets. Ik besteed er verder weinig aandacht aan en vermaak me opperbest dat weekend. Twee weken later ben ik nog steeds niet ongesteld. ‘Zou het…?’ Aan anticonceptie ben ik niet meer begonnen na de geboorte van Thijs. In de hoop dat we nóg eens geluk zouden hebben?
Een paar dagen later heb ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Het geluk spat uit mijn poriën als ik mijn kleine jongen ’s middags uit zijn bedje haal en hij zijn kleine armpjes om mijn nek slaat. ‘Thijs, je wordt grote broer!’ ik pak zijn kleine handje en leg hem op mijn buik. Natuurlijk voelen we nog niks maar het idee dat er weer een baby in me groeit zorgt voor een euforisch gevoel.
Dit keer besluit ik het anders aan te gaan pakken. Ik ga niet metern naar de dokter om te vertellen dat ik zwanger ben. Ik besluit om de eerste weken de natuur zijn gang te laten gaan. Mijn buik groeit snel dit keer. Als ik 12 weken zwanger ben heb ik een afspraak bij de gynaecoloog. Zenuwachtig lopen we de spreekkamer van de arts in. Vandaag weten we of het hartje klopt. Aangezien mijn buik zo snel groeit verwacht ik van wel.
Als het echo-apparaat over mijn buik glijdt zie ik al snel wat we willen zien. Een flikkerend klein lichtje…het hartje! Mijn kindje leeft. Mijn hart vult zich met liefde ook voor deze kleine baby. Wederom is mijn lichaam weer op de natuurlijke manier zwanger geworden. Terwijl ik onvruchtbaar zou zijn door de chemo?! Wat ben ik trots en gelukkig. Wederom vergeet ik mijn hele verleden.
Na 20 weken krijgen we weer een echo. Vandaag horen we of we een jongen of meisje krijgen. Tijdens de echo loopt de echoscopiste weg. ‘Is er iets aan de hand’, vraag ik met een klein stemmetje. Ze geeft niet direct antwoord als ze weer terug is. Meteen bekruipt me een naar gevoel en nerveus zoek ik de geruststellende hand van mijn vriend.
‘Je hebt weer ontsluiting. En dat is 20 weken te vroeg! We gaan je meteen hier in het ziekenhuis opnemen.’ ‘Weet je of we een jongen of meisje krijgen?’ ‘Nee, de baby ligt met de beentjes tegen elkaar. We kunnen nu niet zien wat het geslacht is.’
Als ik de deur achter me dicht doe voel ik me teleurgesteld. Ik hoopte dit keer dat ik mijn zwangerschap normaal kon doorbrengen. Maar helaas. En ik hoopte zo te weten of ik een zoon of dochter zou krijgen… als ik op het liftknopje druk om naar de afdeling gynaecologie te gaan weet ik dat ik hier de komende weken zal gaan verblijven.
Na een paar weken bedrust in het ziekenhuis besluiten we dat we toch écht het geslacht van ons kind willen weten. We laten een zogenaamde ‘pretecho’ maken. Nerveus bekijk ik het scherm. ‘Jaja, ik zie het’, zegt de dame van het echocentrum. Mijn ogen branden al. ‘Jullie krijgen een meisje’. Mijn ogen stromen over. Mijn grootste wens wordt werkelijkheid. Een jongen én een meisje. Wie had dat ooit verwacht! Ik huil, lach en voel t allergrootste geluk in mijn lichaam stromen. Wat een bofkont ben ik toch!
Wederom lig ik tot week 37 op bed in de woonkamer op bed. Vroegtijdige weeën en 3 cm ontsluiting heb ik ondertussen. Als ik 37 weken zwanger ben mag ik toch weer omhoog komen en hoef ik geen bedrust meer te houden. Mijn buik staat op knappen, zo dik is hij. Ondertussen ben ik 28 kilo aangekomen van het niet bewegen van de afgelopen 20 weken. Maar het geeft allemaal niks. Voor mijn kind heb ik alles over!
En dan…met 39 weken en 5 dagen wordt in het ziekenhuis een prachtig meisje geboren. Ze weegt bijna 4 kilo. Ze is prachtig. Ze heeft in het vruchtwater gepoept en heeft een lastige start. Haar longetjes moeten uitgezogen worden en ik lig alleen, met mijn benen nog gespreid in de beensteunen, uitgescheurd en wel, te wachten op een huiltje. Haar vader heb ik met haar meegestuurd. Tien minuten is het heel erg stil...en dan hoor ik het mooiste geluid wat er is. Een huilende baby. Na ongeveer 20 minuten komt er een stroom aan artsen, verpleegkundigen en haar vader naar me toe. Alles is goed met haar. Een klein roze wolkje wordt in mijn armen gelegd. Ik kus haar roze hoofdje. Lieve, lieve Marieke. Wat ben je toch welkom in mijn armen. Samen met je broer Thijs maak je mij de gelukkigste mama die er is. Ik voel me gelukkiger dan ooit.
NB 2025 Marieke is nu 22 jaar. We lijken op elkaar. Zowel uiterlijk als innerlijk. We wonen nog met zijn tweeën in mijn huis. Ze is alles wat ik wenste in een dochter. En meer.❤️
Reactie plaatsen
Reacties