26 jaar

12 weken

De eerste echo mag worden gemaakt. Met kloppend hart zitten we in de wachtkamer van het ziekenhuis. De woorden van de huisarts herhalen zich in mijn hoofd: ‘…vermoedelijk zal je binnen 6 weken een miskraam krijgen...’ Toch is er, tot nu toe, niks gebeurd. Vandaag gaan we zien of het hartje klopt. De bevestiging of mijn baby leeft… eenmaal op de onderzoektafel wordt er gel op mijn buik gesmeerd en zie ik op het scherm de contouren van een ieniemienie baby. En daar is het, heel klein maar het is er. Een flikkerend knipperend ‘dingetje’. Het hartje van de baby. Mijn kindje leeft. Tranen van geluk rollen over mijn wangen. Zie je wel, de arts zat ernaast!

19 weken

Al een paar dagen voelt het alsof ik ongesteld moet worden.  Buikpijn, en een krampende pijn onder in mijn buik. Als ik voor de zoveelste keer naar de wc ga zie ik bloed. Niet veel, maar wel duidelijk aanwezig. Paniek verspreid zich door mijn lijf. ‘Onee, dus toch’. Snel bel ik het ziekenhuis en ik mag meteen komen. Na onderzoek blijkt het hartje van de baby nog steeds ferm te kloppen maar ik heb al 1 cm ontsluiting… dat betekent dat de baby, zo klein als het nu is, er al uit wil. ‘Nee dat mag niet! Het is nog veel te vroeg’. Ik word opgenomen in het ziekenhuis en moet strikte bedrust houden. Alleen maar horizontaal liggen, zodat de druk op de baarmoedermond zo minimaal mogelijk is. Het kan mij allemaal niet schelen wat ik moet doen, als ik mijn kind maar niet verlies. Ik heb er alles voor over.

22 weken

Nog steeds lig ik in het ziekenhuis en vandaag wordt er een uitgebreide echo gemaakt om te zien of er afwijkingen aan het kindje te zien zijn. Het is een standaardprocedure maar doordat ik zo bang gemaakt ben door de arts maak ik me er toch stiekem een beetje zorgen over. De gladde bol van het echoapparaat glijd over mijn buik heen. Alles ziet er goed uit. ‘Willen jullie weten of het een jongen of een meisje is?’, vraagt de vriendelijke vrouw. Met glanzende ogen kijk ik haar aan en knik mijn hoofd bevestigend. Thuis hadden mijn vriend en ik al met elkaar besproken dat we dit graag wilde weten. Nu was het moment daar. Met glazige ogen keek ik met de vrouw naar het beeldscherm maar ik kon zelf niets ontcijferen. ‘Jullie krijgen een jongetje! En ik heb goed nieuws, hij groeit goed en ligt zelfs iets voor met zijn groei. Het is een flinke knul.’ Geluk verspreid zich door mijn lijf, kippenvel op mijn armen. We krijgen een zoon! ‘Er is wel een kleine kanttekening, je ontsluiting is ietsje meer geworden, dus je zult echt tot de 37^e week plat moeten blijven liggen.’ Het maakt me niet uit, ik zal alles doen voor mijn kind om hem gezond op deze wereld te krijgen!

30 weken

Op het bed in de woonkamer lig ik naar het plafond te staren. Niks doen is niet mijn grootste hobby. Voorzichtig strijk ik met mijn hand over mijn buik die ondertussen flink bol is geworden. In vergelijking met 15 jaar geleden ben ik nu niet alleen. Mijn baby is bij me. En voor hem doe ik alles. Zelfs doodstil in bed blijven liggen. Nog 7 weken en dan mag ik weer wat in beweging gaan komen. Als de baby dan komt is hij levensvatbaar. Hij is flink gegroeid en ik ook. Door het niets doen vliegen de kilo’s eraan. Zou mijn kind gezond ter wereld komen ondanks mijn magnesium en kaliumtekort? De artsen zeggen dat de baby geen tekort zal hebben, dat hij pakt wat hij nodig heeft. Toch zegt mijn gevoel soms iets anders.

40 dagen en 2 dagen