Het was een doorwaakte nacht. Woelen, niet in slaap kunnen komen en toen ik eenmaal in slaap was gevallen kwamen de nachtmerries. Mijn slaappillen lijken niet meer te werken. Ik zit op het maximale van wat ik mag nemen. Ze vervagen gelukkig wel de herinnering aan de nachtmerries. Dat is fijn. Duizelig rol ik uit mijn bed om te gaan plassen. De ruimte om me heen tolt. Ik stoot me tegen de badkamerdeur en plof op de wc. Mijn hoofd laat ik in mijn handen zakken. Waarom voel ik me toch altijd zo klote in de ochtend...
Eigenlijk weet ik dat wel. Mijn bloeddruk is heel erg laag en mijn hart pompt slecht. Die combinatie is vooral in de ochtend niet ideaal. Ik hijs mezelf omhoog en wankel terug naar de slaapkamer. Trek de gordijnen open om licht binnen te laten en plof weer op bed. Mijn hart gaat als een razende tekeer en ik begin te zweten. Zoals elke dag ga ik snel weer plat op bed liggen en laat mijn lichaam langzaam opstarten. Zo werkt dat bij mij. Doe ik dat niet dan ga ik 'out' of blijf me slecht voelen. Na een half uurtje doe ik een trui over mijn t-shirt aan en sta langzaam op. Even op het randje van mijn bed zitten en hoppa. De duizeligheid is wat gezakt. Mijn hart lijkt weer wat normaler te kloppen. Ik loop de trap af om mijn hondjes even buiten te laten en de dagelijkse pillen voor mijn hart te pakken. Ik schuif het gordijn in mijn woonkamer aan de kant en open de achterdeur. Buiten is er een hoop bedrijvigheid. Mijn buren zijn grondig aan het poetsen met de radio luid aan. Terwijl ik naar mijn lieve konijntjes in de tuin aan het kijken ben hoor ik ineens haar stem. 'Nou madam is weer wakker hoor. Het is onderhand bijna middag. Het is toch niet normaal dit. Lui wijf dat het er is. Lekker makkelijk om zo je geld te verdienen. Geen ene flikker doen en ondertussen je handje ophouden.' Ik bevries terwijl ik haar aan hoor. 'Ik heb elke dag gvd al een natte rug tegen de tijd dat zij d'r nest eens een keer uit komt.'
De buurvrouw begint elke dag rond 5.00 begint met werken, maar ik wist niet dat ik in de gaten werd gehouden? Dat de tijden dat mijn gordijnen opengaan gecontroleerd werden? Ze hoort plots dat ik buiten ben en praat nog wat harder. Ze roept d'r man. 'En de hele dag maar op de bank liggen. Luister je? Niks makkelijker dan dat. Lui kreng dat je d'r bent. Kakwijf.' Tranen wellen op in mijn ogen terwijl ik het konijnenhok zachtjes achter me dicht doe. Waarom toch... ik loop naar binnen en besluit mijn mond dicht te houden. Het heeft geen zin om er tegenin te gaan. Ik lig nooit op de bank en ik ben zeker niet lui! Het koste me soms zoveel moeite om mijn dag op te starten, maar ik kom elke dag mijn bed uit. Verzorg me goed, etc.
Ze weten van mijn situatie maar zien alleen maar de buitenkant. We spreken elkaar al jaren niet meer. Eigenlijk doe ik het nooit goed bij hen...
Als ik sta te vegen hoor ik; 'ze ken wel vegen, maar werken ho maar.' Als ik buiten zit ben ik een lui wijf. Zoals jullie ondertussen weten ben ik allesbehalve lui. Sterker nog, ik heb moeite met stilzitten. Maar hey, ben ik me nu aan het verantwoorden? Hun taalgebruik zegt al genoeg. Ik vraag me af waarom ik zo in de gaten wordt gehouden? Laat me met rust. Een jaar geleden heb ik weleens bij hen aan de deur gestaan en gevraagd of er iets aan de hand was? Ik merkte al wat wrijving doordat ze me op straat negeerde. Maar er was niks zeiden ze... Toen ik afgelopen zomer terugkwam van mijn vriend stonden ze boven op hun slaapkamer door een kiertje van de gordijnen naar me te gluren. Mijn kinderen haalde de bagage uit mijn auto en ik stond bij mijn voordeur om ze te helpen. Ondertussen hoorde ik; 'Daar is dat t*kkewijf weer, waar haalt ze dat geld toch vandaan. Want werken ho maar. En maar op vakantie gaan. Vies vuil k*twijf. En wij maar werken. Wat heb ik een gruwelijke hekel aan dat mens.'
Ze was denk ik vergeten dat haar slaapkamerraam op een kier stond, waardoor ik alles kon horen. Mijn invalidenplek voor de deur is ook een doorn in hun oog. Ook daar gingen hun gesprekken regelmatig over. Alsof ik die plek 'zomaar' gekregen heb. Daarbij kostte het me nog geld ook.
Het taalgebruik zegt al genoeg over het niveau denk ik. Ik weet dat ik erboven moet staan, dat ik me er niks van aan moet trekken. Toch raakt het me. Ruzie, boosheid, onaardig taalgebruik, verkeerde intonatie, ik vind het allemaal vreselijk. Als je niks aardigs te zeggen hebt houdt dan je mond. Ze hebben van mij geen last, waarom dan toch zo op me letten? Beter gezegd, waarom de hele tijd dat geblèr en gevloek over de schutting.
Ik durf amper mijn gordijnen nog open te doen 's morgens. Buiten doe ik standaard een koptelefoon op zodat ik relaxed kan zitten zonder dat ik nog iets hoor van hen. Laat me met rust. Denken ze nou echt dat ik er bewust voor kies om mijn goede salaris op te geven voor dit maandelijkse schijnbedragje? Dat ik juíst ben gaan schrijven omdat ik niet lui wil zijn. Dat ik mijn fysieke gesteldheid niet méér kan beïnvloeden dan ik probeer te doen? Dat kapotte dingen soms niet meer heel kúnnen worden.
Ik ben zéker niet zielig, en niemand hoeft me te begrijpen. Dat is allemaal niet nodig. Maar laten we elkaar in godsnaam gewoon respecteren zoals we zijn. Fysiek gezond of niet, beperkt denkvermogen of niet, laag of hoog IQ, 1 of twee benen, etc. Ga iemand niet 'pakken' op zijn of haar tekortkomingen (in jouw ogen).
Dat doe ik andersom ook niet, ik vind alles prima. Maar...laat...me...gewoon...met...rust.
Reactie plaatsen
Reacties
Jeetje Lysette, wat een nare buren heb je toch. Ze moesten eens weten! Het zegt meer over je buren dat ze je zo in de gaten houden. Liefs!
Welk nummer wonen ze? 🫣
Pffffff..
Ze zouden eens een dag met je moeten ruilen....
Mensen begrijpen niet hoe ontzettend veel pijn woorden kunnen aanrichten. Alsof je daar nog niet genoeg van hebt gehad... 😢❤️