1999
Trigger warning; deze blog gaat over (on)vruchtbaarheid
‘Je bent vrijwel onvruchtbaar. Jouw soort chemotherapie en de grote hoeveelheid röntgenstraling hebben je eitjes naar alle waarschijnlijkheid onherstelbaar beschadigd.’ Bewegingsloos zit ik in de stoel tegenover de arts. Mijn handen liggen gevouwen in mijn schoot. Dit is precies waar ik al zo lang bang voor was. De kans om een kindje te krijgen is dus nihil. ‘En wat als ik het toch wil proberen?’ De arts kijkt me zorgelijk aan. Iedere vrouw is het vruchtbaarst rond haar 25e, dus dan moet je opschieten’, zegt de dokter terwijl hij mijn dossier dichtvouwt. Hij staat op en reikt zijn hand naar me uit. Een teken dat hij klaar is met zijn consult. Ik schuif mijn stoel naar achteren en sta op. Automatisch geef ik de dokter een hand en bedank hem. Heeft hij nou zojuist heel mijn toekomst aan diggelen gesmeten?
Toen ik een klein meisje was speelde ik graag met poppen. Ik waste ze, gaf ze eten en legde ze in hun bedje. Al vroeg wist ik al dat ik moeder wilde worden. Tot ik ziek werd. De soort chemotherapie die ik kreeg stond bekend om het veroorzaken van onvruchtbaarheid. Tijdens elke röntgenfoto, CT-scan en PET-scan vroeg mijn vader of ze een loodplaatje op mijn buik wilde leggen om mijn eierstokken te beschermen. ‘Nee hoor meneer, da’s niet nodig.’ Keer op keer kreeg hij hetzelfde te horen. Op dat moment haalde we onze schouders op want…we waren bezig met overleven.
Nu ben ik 25 jaar. Heb een fulltimebaan als mondhygiëniste, mijn eigen appartement en een fijne stabiele relatie. We willen allebei graag een kindje maar ik besloot om eerst met een arts over deze kinderwens te praten. En hier sta ik dan. Met een leeg hart en lege handen. ‘Vrijwel onvruchtbaar’, de woorden van de arts dreunen nog na in mijn hoofd als ik de auto in stap. En daar gaat de knop om. Vrijwel is niet helemaal…toch? Er is dan toch nog een ietsepietsie kleine kans? Wat als ik die kleine kans nou eens gewoon in mijn hoofd programmeer?
Nadat ik thuis het hele verhaal aan mijn partner vertel besluiten we om meteen met de anticonceptiepil te stoppen. Nu ben ik immers op mijn vruchtbaarst, dus we pakken deze kans aan. Ondertussen gaan we op zoek naar een koophuis. We wonen nu op 2 hoog met een piepklein balkon. Stél dat we een kindje krijgen dan zou een tuin wel erg gewenst zijn. Bewust blokken we elke negatieve gedachte uit ons hoofd. We storten ons op werk en op ons nieuwe huis. Ik verdiep me stiekem in literatuur ‘hoe heb ik de meeste kans om zwanger te worden’. Na 3 maanden word ik niet meer ongesteld. Ik haal mijn schouders erover op en verwacht er niks van. Maar als ik na 2 weken nog steeds niet menstrueer koop ik voor de zekerheid een zwangerschap test.
Eigenlijk heb ik me voorgenomen deze samen met mijn partner voor het eerst te doen. Maar het is zaterdag en hij staat op het voetbalveld én ik kan niet meer wachten. En dus plas ik op deze zaterdagmiddag met een bonzend hart voorzichtig op het stripje. Daarna leg ik hem op de wastafel en sla mijn handen voor mijn gezicht. Ik durf niks te hopen, niks te denken. Weer zit ik alleen een groot hoofdstuk van mijn leven uit te voeren.
Mijn gedachte gaan alle kanten uit, ze gaan terug naar het verleden, ze zien een toekomst met een kindje, ze zien verdriet van onvruchtbaarheid.
Na een paar minuten haal ik mijn handen voor mijn gezicht weg en pak met trillende handen het stripje van de wastafel op. 2 Roze streepjes staan triomfantelijk op het stripje te prijken. Mijn mond valt open…ik…ik ben zwanger?! Binnen 3 maanden ben ik op de natuurlijke weg zwanger geworden? Ik omhels mezelf, en ben voor het eerst sinds ik ziek werd weer oprecht trots op mijn lijf! Die avond doe ik samen met mijn partner nog 2x een test en elke keer krijgen we diezelfde 2 streepjes te zien. We jubelen en juichen, en kunnen ons geluk niet op. Als ik de maandag erna mijn huisarts bel, vertel ik hem meteen het heugelijke nieuws. Vol enthousiasme vertel ik hem dat hij ernaast zat en dat ik dus wel degelijk zwanger kan worden! Ik vraag hem wat ik nu allemaal moet gaan regelen. Meteen tempert hij mijn enthousiasme. ‘Je bent dan misschien wel zwanger geworden maar de kwaliteit van je eitjes zal waarschijnlijk van dermate slechte kwaliteit zijn dat je vermoedelijk binnen 6 weken een miskraam zal krijgen…’
Plop…en daar spatte mijn droom, mijn geluk, mijn roze wolk in 1 zin meteen weer uit elkaar…
-Wordt vervolgd-
Reactie plaatsen
Reacties